Het gaat goed! Het gaat steeds beter! In het leven anno nu geloven we graag dat het allemaal op rolletjes loopt. De motor blijft lekker draaien, de kachel roken, het feestje mag blijven duren, en er kan altijd nog een tandje bij. In vliegende vaart, alsmaar door, op ons doel af waarvan niemand precies weet wat het is, maar dat dondert niet. Het kan! En het gaat goed, dus vooruit met de geit!

De klap. De schok. De stilstand. Een seconde wordt een minuut, een minuut een dag, een dag een leven.

Op het moment dat alle zekerheden plots relatief worden, maakt BOT KLAP. Waar we allemaal in een steeds hogere snelheid voortjakkerden, komt alles in één keer tot stilstand. Niets is meer wat het was. Wij niet, jij niet, niks niet. De vertwijfeling en de grote vragen die dat oproept vangt BOT in theatrale machines, pakkende composities en sprekende beelden. Hoe nu verder? Zetten we een nieuwe koers uit? En wie zijn we dan nu, eigenlijk? In KLAP biedt BOT een welkome quarantaineplek, in de hoop dat er in de gruzelementen wat troost of perspectief te vinden is.