In een oude caravan schreef Jan Schroën in de herfst van 2019 de theatervoorstelling Witte Lelies. Witte Lelies gaat over vaderschap. Over het onverdeeld genieten daarvan. Maar ook over het alleen dragen van ouderschap. Want in augustus 2017 overlijdt Jan zijn zoon Tomas aan kanker. Het proces van afscheid nemen, rouwen en herinneren dat daarna in onvermijdelijk in Jan zijn leven postvat inspireerde hem om te gaan schrijven. Verdriet is beter te dragen als je het vormgeeft. Althans voor Jan.

Het verhaal voert langs verdriet en wanhoop, via troost en berusting uiteindelijk tot acceptatie en berusting. De route is bochtig en onbestemd, vol bulten en kuilen, onbekende paden en doodlopende straten. Maar achter de einder gloort perspectief. En ruimte. Voor stilte en rust. Voor schoonheid en vriendschap. Voor humor ook. Ik kan het niet kernachtiger duiden, zegt Jan: “Tomas is dood, en wij niet! Hij had geen andere keuze dan te overlijden. Het is aan ons om te leven.”